De classis Bolsward signaleert in de kerkelijke pers ‘soms onrijpe behandeling’ van ‘tal van vraagstukken’ zoals ‘de zoogenaamde leer van de pluriformiteit der Kerk, de verhouding van de algemeene en de bijzondere genade, de toelaatbaarheid der synthese tusschen het Schriftuurlijk en het onherboren wijsgeerig denken’, en verzoekt daarom aan de Synode te willen bevorderen, dat de belemmeringen, die een vruchtbare bespreking van deze vraagstukken in de weg staan, zoveel mogelijk worden weggenomen.
Het verzoek van de classis Bolsward luidt aldus:
De classis Bolsward van de gereformeerde kerken, in vergadering bijeen den 22 Juli te Bolsward,
met dankbaarheid constateerende, dat onder ons, als gereformeerden, in de laatste jaren tal van vraagstukken besproken worden, die de volle belangstelling van ons gereformeerde volk waard zij, als bijv. de zoogenaamde leer van de pluriformiteit der kerk, de verhouding van de algemeene en de bijzondere genade, de toelaatbaarheid der synthese tussen het schriftuurlijk en het onherboren wijsgeerig denken, — waarin een bewijs van gezonde vitaliteit gelegen is en het gevaar van onheilzaam conservatisme wordt uitgebannen,
evenwel met droefheid opmerkende, dat een vruchtbare bespreking veelszins belemmerd wordt:
1° door soms onrijpe behandeling, wegens gebrek aan historische bezinning en gemis aan inleving in de traditie, die voor elke blijvende progressie noodzakelijk zijn;
2° door het noemen in de bespreking van deze ernstige vraagstukken van tal van leidende en gezaghebbende personen uit het heden en van mannen van groote eruditie en beteekenis uit het verleden, waardoor in populair-critische verhandelingen licht wantrouwen tegen deze personen gezaaid en verwarring onder het eenvoudige volk Gods gewekt wordt en een zakelijke uitwisseling van gedachten bijna onmogelijk gemaakt wordt;
3° door gebrek aan broederlijken toon in de polemiek, die verwijdering in plaats van samenbinding onder de toch reeds kleine groep van gereformeerde belijders brengt en velen, die onder ons met gezag over deze vragen kunnen spreken, den lust beneemt tot openbare bespreking over te gaan;
het niet minder betreurende,
dat bij sommige penvoerders gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef moet geconstateerd, daar zij, zoo zij zich in hun bedoelen zuiver weten, toch blijkbaar niet voldoende rekening houden met de uitwerking van hun schrijven in het midden der gemeenten Gods, die wel in Christus met den Geest van wijsheid en raad gezalfd zijn, maar nog steeds met de “boosheid des oordeels” en de onervarenheid en onvastheid van vele jongeren te strijden hebben;
verder opmerkende,
dat zij zich van nadere concrete aanduidingen met opzet onthoudt, omdat deze dingen niet tot een enkel persoon, een enkel geval of een enkel blad beperkt bleven,
omdat nadere aanduidingen zoo licht tot eindelooze discussies over detailpunten leiden en van de hoofdzaak, die onder ons genoegzame zekerheid heeft, afleiden,
besluit,
daar deze zaak van algemeen belang voor onze kerken is,
uw vergadering te verzoeken, te willen bevorderen, dat dit aangegeven kwaad beteugeld worde, zooveel mogelijk is, zoodat de gezonde ontwikkeling en uitwisseling van gedachten voortgang nemen kan, het daarbij aan de prudentie uwer vergadering overlatende, welken weg zij daartoe bewandelen wil.